"سقیفه بنی ساعده" صرفا یک مکان یا یک واقعه تاریخی نیست. "سقیفه" جریانی تاریخی است که در برابر هر نهضت توحیدی قرار می گیرد تا رهبری نهضت را از مسیر اصلی خود خارج ساخته و به مسیر انحرافی منافع جریان سقیفه منحرف سازد. جریان "سقیفه" که از چهره هایی ظاهرا خودی و ریشه دار در نهضت بهره می برند این هدف را در شکل پیچیده زیر تعقیب می نمایند:
آنان ابتدا همه تلاش خود را بر تعیین "رهبر" همسو با منافع خود متمرکز می نمایند و اگر در این هدف کامیاب نشدند همه تلاش خود را به کار می بندند تا "رهبر ناهمسو" را از طرق زیر مهار نمایند:
- ارتباط میان "امت" و "امام" را مخدوش سازند.
- فضایی ایجاد کنند تا نهاد "رهبری" در مسیر اعمال "ولایت" ناکارآمد شود.
- مطالبات خود را بر نهاد "رهبری" تحمیل نمایند.
انقلاب اسلامی ایران به عنوان نهضتی از جنس نهضت پیامبران ،با رهبری امام خمینی(ره) به ثمر رسید و منافع نامشروع طالبان زر و زور و تزویر را قطع کرد. جریان مرموز "سقیفه" در دوران حیات طیبه خمینی کبیر تلاش کرد تا آیت الله منتظری را به عنوان رهبر آینده نهضت تحمیل نماید که با هوشیاری و درایت امام خمینی(ره) این توطئه در ۶ فروردین ۶۸ شکست خورد و جریان "سقیفه" نتوانست رهبری انقلاب را تصاحب نماید.
در ۱۵ خرداد ۶۸ ، و با عنایت و هدایت خاص حضرت ولی عصر(عج)، آیت الله سیدعلی خامنه ای ، به عنوان جانشینی از جنس خمینی کبیر زعامت انقلاب را بر عهده گرفت و آرزوهای خام جریان سقیفه را ناکام گذارد.
جریان سقیفه اما آرام ننشست. آنان که در تعیین رهبر همسو با منافع غیر مشروع خود ناکام مانده بودند تلاش خود را بر "اختلال در اعمال ولایت" متمرکز ساختند.
امام خامنه ای همچون سلف خود امام خمینی(ره) "توحید و عدالت و معنویت" را مهمترین هدف انقلاب می دانست .
بر این اساس گسترش "مناسبات سرمایه داری" نخستین راهبرد "لیدر جریان سقیفه" در دولت موسوم به سازندگی بود که باعث می شد با زدودن باورهای توحیدی از لایه های وجدانی جامعه و جایگزینی فرهنگ سرمایه سالار فرد محور ، زمینه برای پذیرش راهبردهای رهبری ناهموار گردد.
تاکید بر شکل گیری "جامعه مدنی NGO محور" به عنوان فضای حائل میان مردم و حاکمیت [بخوانید امت و امام] گام دوم جریان سقیفه طی دوران دولت اصلاحات برای اختلال در ارتباط مردم و رهبری بود.
و سرانجام ادغام نظام جمهوری اسلامی در نظام سلطه و ذبح عدالت در پای شرکتهای چند ملیتی که در مبانی نظری برنامه چهرام تئوریزه شده بود آخرین گام جریان سقیفه برای حذف اندیشه امام و انقلاب از ساختار نظام جمهوری اسلامی بود.
اما با تمامی اقداماتی که لیدر جریان سقیفه سازمان داد ، پیوند "حزب الله" با "توده های مردم" اکسیری شد تا در سوم تیر ۸۴ و ۲۲ خرداد ۸۸ و در تقابل مستقیم مردی از جنس مردم با لیدر جریان سقیفه، دولتی زائیده شود که خود را بازوی اجرایی رهبری می دانست و همه تلاش خود را بر بسط دیدگاه رهبری در شئون اجرایی کشور متمرکز ساخت. دکتر احمدی نژاد برخلاف راهبردهای لیدر جریان سقیفه، موانع میان امت و امام را برطرف ساخت و خود به مجرای تعمیم نگرش رهبری در جامعه تبدیل شد.
تقابل دکتر احمدی نژاد با لیدر جریان "سقیفه" از سوم تیر ۸۴ به بعد ، این جریان را با بحرانی جدی روبرو ساخت. سرمایه گذاری ۱۶ ساله آنها برای ایجاد مانع در مسیر "اعمال ولایت" با خسارت و زیانی بی حساب روبرو شده بود. اکنون "احمدی نژاد" خود مانعی جدی برای اهداف جریان سقیفه بود. لیدر جریان سقیفه در برابر سوال " اکنون چه باید کرد؟" پاسخ را در ایجاد جبهه ای فراگیر از مخالفان احمدی نژاد برای بر زمین زدن دولت او بیان کرد و با ساخت کلید واژه "جریان انحرافی" تلاش نمود تا از طریق "ضدولایت فقیه نمایی" و "فاسد نمایی" جریان انقلابی حاکم در دولت نهم و دهم ، بازوان اجرایی امام خامنه ای را قطع نماید که البته با غفلت بخشی از نیروهای انقلاب از مساله اصلی ، جریان سقیفه توانست ظرفیتهای اجرایی را نیز برای پیاده سازی راهبردهای ضدانقلابیش به خدمت بگیرد.
امروز سرنوشت انقلاب در این رویارویی تاریخی رقم خواهد خورد. صف بندی جریان سقیفه و جریان انقلاب را امروز می توان در صورتبندی جبهه های جدیدی یافت که در آن همنشینی و همراهی آشکار با دولتمردان امریکایی نیز به رزومه جریان سقیفه افزوده شده تا این جریان در مسیر مهار انقلاب اسلامی ، مستظهر به پشتیبانی بدون تعارف محافل اقتصادی ،سیاسی، رسانه ای و امنیتی غرب باشد. زمانه آبستن تحولاتی تازه است و سرنوشت انقلاب در این رویارویی نهایی رقم خواهد خورد.
